Gecelerim gündüz, gündüzler-im gece oldu sensiz. Bir an bile aklımdan çıkmadın sen sensiz.
Azığım da tutuşan sigaramın, etrafa saçılan dumanında sıfatını görür oldum sensiz.
Geceleri derin uykuya daldığım zamanlar, düşüncelerim alıyor seni benden sensiz.
Nasıl bir özlemdir ki beni benden alıyor sensizlik. Bu nasıl bir sevgidir ki onca zamandır unutturmuyor seni bana sensizlik.
Öyle derindir ki bu sevgi kalbimden söküp atamıyorum seni sensiz.
Bir bıçak misâli saplanmış kalbimin derinliklerine sensizlik.
Mis kokulu gül misâli yayılmış bedenime kokun! sensiz.
Yahut nârin ipek kumaş misâli sarmalamış bedenimi saçların! sensiz.
Selvi misâli kendinden kısa olan ağaçlara gururla bakan gözlerin, beni mahmurlamış sensiz.
Soruyorum Er gözler! Bir başkasına bakınca görüyor mu seni onda acaba sensiz.
Soruyorum Ey dil! Gârip birine seslenince ismini doğru söylüyor mu acaba sensiz.
Soruyorum ellerime başkasına dokununca onda buluyor-mudur? seni sensiz.
Soruyorum kalbime yer var-mıdır acaba senden başkasına sensiz.
Ne sen bensiz, ne de ben sensiz Yaşıyorum işte çaresiz.
|