Gecelerim gündüz, gündüzler-im gece oldu sensiz.
Bir an bile aklımdan çıkmadın sen sensiz.
Azığım da tutuşan sigaramın,
etrafa saçılan dumanında
sıfatını görür oldum sensiz.
Geceleri derin uykuya daldığım zamanlar,
düşüncelerim alıyor seni benden sensiz.
Nasıl bir özlemdir ki beni benden alıyor sensizlik.
Bu nasıl bir sevgidir ki onca zamandır
unutturmuyor seni bana sensizlik.
Öyle derindir ki bu sevgi
kalbimden söküp atamıyorum seni sensiz.
Bir bıçak misâli saplanmış
kalbimin derinliklerine sensizlik.
Mis kokulu gül misâli
yayılmış bedenime kokun! sensiz.
Yahut nârin ipek kumaş misâli sarmalamış
bedenimi saçların! sensiz.
Selvi misâli kendinden kısa olan
ağaçlara gururla bakan gözlerin,
beni mahmurlamış sensiz.
Soruyorum Er gözler!
Bir başkasına bakınca görüyor mu seni
onda acaba sensiz.
Soruyorum Ey dil! Gârip birine seslenince
ismini doğru söylüyor mu acaba sensiz.
Soruyorum ellerime başkasına dokununca
onda buluyor-mudur? seni sensiz.
Soruyorum kalbime yer var-mıdır
acaba senden başkasına sensiz.
Ne sen bensiz, ne de ben sensiz
Yaşıyorum işte çaresiz.
|
